Dit is Moriaanshoofd, in het rechter huis zaten mijn Oma Fien en mijn Opa Bram op zolder samen met vader en moeder van mijn oma en broertje.
Watersnoodramp 1953- Mijn familieverhaal
Deze week is de Watersnoodramp van 1953 precies 70 jaar geleden. Een moment dat verhalen terugkomen en er veel aandacht voor is op het nieuws. Het leeft deze week, je hoort het overal en heeft mij verrast hoe diep dit verhaal in mij verankert zit. Mijn moeder en tante waren aanwezig bij de herdenking op Stavenisse en stond Koos, mijn oudoom, bij die daar zijn verhaal vertelde. Het is een verhaal wat ik door en door ken, het verhaal van mijn familie.
Mijn oma, Fien, zat precies 70 jaar geleden boven op zolder, van haar ouderlijk huis in Schouwen-Duiveland, te wachten tot ze samen met mijn opa, Bram, werden geëvacueerd. Ze hebben twee nachten op deze zolder gezeten. Alles omringd door water en alles verwoest. De boot voor evacuatie die naar de Heerenkeet ging ging lek. Het water was nog wild en overal puin, wrak hout en er dreef over dood vee. Mijn Opa en Oma gingen van het bootje af en brachten nog een nacht boven op een schooltje door. Ze werden dinsdag vanaf de Heerenkeet naar Bergen op Zoom gevaren, in totaal hebben ze dus 3 nachten op zolders door gebracht omringd door het water. Mijn Opa had nog voor ze naar zolder gingen, tegen de buurman gezegd, die een bakkerswinkel had, neem alles uit de winkel mee naar boven. Daar werd eerst om gelachen, ze hadden nooit kunnen denken alles zo hard nodig te hebben.
Een unieke kleurenfoto waar de molen van Moriaanshoofd te zien is.
Dit de Heerenkeet, vanuit hier werd iedereen geëvacueerd. Mijn opa en oma werden dinsdag met de vissersboot van Schot naar Bergen op Zoom gevaren
Mijn Opa Bram, was voor het weekend bij mijn oma op bezoek op Schouwen-Duiveland, zelf woonde hij op Stavenisse. Want mijn opa en oma waren verloofd en nog niet getrouwd. Pas tijdens de evacuatie onderweg naar Eindhoven hoorde hij dat heel zijn dorp was verwoest en meegenomen door het water. Groot verlies in zijn familie, onder andere zijn zus en moeder zijn verdronken. Koos, het broertje van mijn opa, en mijn oud oom, overleefde de ramp.
De vader van Opa en Koos verloor die nacht vier vrouwen: zijn echtgenote, zijn dochter, zijn moeder en zijn schoonzus. Na de ramp trouwenden mijn opa en oma al snel, op 15 mei 1953. Ze zijn voor Koos gaan zorgen en hij trok bij hun in. In 1956 kreeg Bram een boerderij in de Noordoostpolder en verhuisde ze daar met zijn drieën naar toe.
Koos heeft dit verhaal opgeschreven. Lees het hele verhaal op:
https://watersnoodmuseum.nl/jeugd-watersnoodmuseum/na-bezoek/koos/
Mijn Opa en Oma, Bram en Fien om hun bruiloft. In het zwart nog in de rouw van de rampt
Opa Bram en Oma Fien met Koos op hun bruiloft 15 mei 1953.
In de verte zie je de molen van Moriaanshoofd zoals ook te zien was op de eerste foto. Nu is dit een prachtig natuur gebied. Een uniek stukje landschap met geschiedenis doordat hier de zee nog maanden het land in stroomde.
Het zijn deze verhalen van mijn familie, waardoor ik mij extra verbonden voel met water. Water geeft en neemt, dat zit in ons DNA en heeft Nederland gevormd zoals het nu is. Het landschap in Zeeland vertelt nog steeds het verhaal van wat er 70 jaar geleden is gebeurd. Zelf kom ik nog regelmatig op het eiland van Schouwen-Duiveland. Het natuurgebied bij Moriaanshoofd is nu één van de mooiste plekken van het eiland. Na de ramp duurde het nog hele tijd voordat op alle plekken de dijk gerepareerd was. Zo ook bij de Schelphoek, waar de Heerenkeet staat hier stroomde nog altijd met vloed de zee het land in. Toen de dijk geheeld was bleef er een landschap over dat door de verzilting niet meer gebruikt kon worden voor een boerenbedrijf. Het werd een natuurgebied. En zo vertelt het landschap het verhaal van de geschiedenis.
Deze week was een moment dat ik mij besef hoe diep geworteld mijn missie zit. Het element water, zit in mij verankert. Als je het verhaal van mijn familie of vele andere verhalen van 1953 leest, dan beseffen we de kracht van water. Bewust met water omgaan zal altijd belangrijk blijven voor een fijne maar ook veilige leefomgeving. Zeker nu we voor nieuwe uitdagingen staan door de klimaatverandering. Water heeft Nederland gemaakt tot wat het nu is. Het is aan ons om de kracht van water te koesteren zodat we in harmonie kunnen blijven samenleven met het water.
Met mijn Oma Fien heb ik altijd een sterke verbinden gevoeld, misschien omdat ik naar haar ben vernoemd óf omdat ze zich ook zo verbonden voelde met water. Altijd samen zwemmen in de zee of het IJsselmeer en genieten van de zee en wandelen over het strand. De magie en kracht van water het water voelen, dat zit tot op het bot bij mij geworteld!
